Πλησιάζοντας τα πενήντα μου, κοιτάζω πίσω και νιώθω ευγνωμοσύνη.

Ευγνωμοσύνη γιατί στέκομαι στα πόδια μου, γιατί μπορώ να βλέπω, να αναπνέω, να κινούμαι, να χαμογελώ.

Πόσες φορές θεωρούμε δεδομένα τα πιο πολύτιμα δώρα της ζωής;

Πρόσφατα συνάντησα στο δρόμο μερικά παιδιά με λευκά μπαστουνάκια. Ήταν τυφλά.

Κι όμως… χαμογελούσαν. Έλαμπαν!

Ήταν τόσο ευτυχισμένα, τόσο ήρεμα, τόσο φωτεινά, που με έκαναν να δακρύσω.

Πώς γίνεται, αναρωτήθηκα, να έχουν χάσει το φως τους και να είναι γεμάτα φως;

Τότε κατάλαβα κάτι βαθύ:

Δεν βλέπουμε με τα μάτια.

Βλέπουμε με την ψυχή.

Κι αν η ψυχή σου έχει φως, κανένα σκοτάδι δεν μπορεί να σε φοβίσει.

Εκείνη τη μέρα συνειδητοποίησα πόσο αχάριστοι γινόμαστε εμείς οι «τυχεροί».

Δε βλέπουμε το θαύμα γύρω μας.

Δε βλέπουμε τον ήλιο, τη ζωή, την αγάπη.

Θεωρούμε ότι όλα μάς ανήκουν.

Μα δεν μάς ανήκει τίποτα. Όλα είναι δώρα κι αν δεν τα εκτιμήσουμε, κάποτε θα μας αφαιρεθούν.

Στη σημερινή κοινωνία, μάς έχουν μάθει ότι δυνατός είναι αυτός που έχει.

Αυτός που διαθέτει περισσότερα. Περισσότερα χρήματα, περισσότερη δόξα, περισσότερη επίδειξη.

Κι όμως, ο αληθινά δυνατός είναι εκείνος που αρκείται στα λίγα, που εκτιμά τα μικρά, που ζεί με ευγνωμοσύνη.

Γιατί τι να το κάνεις το πλούσιο πορτοφόλι, αν έχεις φτωχή ψυχή;

Τι να τα κάνεις τα σπίτια και τα αυτοκίνητα, αν μέσα σου υπάρχει κενό;

Όταν η αρρώστια ή ο πόνος σε χτυπήσουν, δεν ζητάς τίποτα από αυτά.

Ζητάς ανθρώπους.

Ζητάς μια αγκαλιά, μια συγχώρεση, μια παρουσία.

Και τότε καταλαβαίνεις, ότι η ζωή δεν μετριέται με όσα έχεις, αλλά με όσα δίνεις.

Με το πόσο αγαπάς, με το πόσο συγχωρείς, με το πόσο γελάς.

Στο dojo, μέσα από τα παιδιά μου, μαθαίνω καθημερινά αυτή την αλήθεια.

Βλέπω μικρές ψυχές να παλεύουν, να προσπαθούν, να αποτυγχάνουν και να ξανασηκώνονται.

Να χτίζουν πειθαρχία, σεβασμό, υπομονή.

Να μαθαίνουν ότι η πραγματική νίκη δεν είναι απέναντι σε κάποιον άλλον, αλλά απέναντι στον ίδιο τους τον εαυτό.

Το καράτε δεν είναι απλώς μια τέχνη μάχης.

Είναι τέχνη ζωής.

Διδάσκει την αξία του μέτρου, της προσπάθειας, της ηρεμίας, της συνειδητότητας.

Μαθαίνει στα παιδιά να βλέπουν πέρα από το σώμα, να βλέπουν με την καρδιά.

Κι αυτό είναι που θέλω να κρατήσουν όσοι έρχονται κοντά μου:

Ότι ο σκοπός δεν είναι να μάθουν να χτυπούν, αλλά να μάθουν να μην χρειάζεται να χτυπούν.

Να μάθουν να σέβονται, να βοηθούν, να αγαπούν.

Να καταλάβουν ότι το φως βρίσκεται μέσα τους.

Πλησιάζοντας τα πενήντα, νιώθω πως ο μοναδικός μου αντίπαλος είναι ο χρόνος.

Αλλά δεν θέλω να τον νικήσω, θέλω να τον τιμήσω.

Να τον ζήσω συνειδητά, με ευγνωμοσύνη.

Να αγαπώ, να συγχωρώ, να αφήνω πίσω μου κάτι καλό.

Αυτή η απλότητα, αυτή η αλήθεια, είναι που μας χαρίζει χρόνια. Μας κάνει πιο ήρεμους, πιο ανθρώπινους. Γιατί η ευτυχία δεν βρίσκεται στο «περισσότερο». Βρίσκεται στο «αρκετό». Βρίσκεται στο βλέμμα του παιδιού που σε εμπιστεύεται, στο χέρι που απλώνεις για να βοηθήσεις, στο χαμόγελο του ανθρώπου που βλέπει μέσα σου αγνότητα.

Αυτό θέλω να διδάξω και στα παιδιά μου στο καράτε:

Να είναι ευγενικά.

Να είναι δίκαια.

Να είναι δυνατά, όχι για να επιβάλλονται, αλλά για να προστατεύουν.

Να καταλαβαίνουν ότι η αληθινή αξία δεν είναι στο μετάλλιο, αλλά στο ταξίδι.

Γιατί στο τέλος της ημέρας, το πιο μεγάλο μας καθήκον δεν είναι να γίνουμε πρωταθλητές, είναι να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι.

Κι αυτό το μάθημα, όσο απλό κι αν φαίνεται, είναι το πιο δύσκολο και ταυτόχρονα, το πιο όμορφο.

Κάποτε διάβασα μια φράση που με συνόδεψε για χρόνια:

“Ο ευγνώμων άνθρωπος ζει δύο φορές: μία όταν ζει και μία όταν θυμάται.”

Κι εγώ σήμερα, θέλω να ζω και να θυμάμαι. Να είμαι παρών. Να χαμογελώ. Να λέω ευχαριστώ. Και πάνω απ’ όλα, να διδάσκω στους μαθητές μου, ότι η ζωή είναι όμορφη όταν τη ζεις με καθαρή καρδιά.

“Μη θεωρείς τίποτα δεδομένο. Κάθε αναπνοή είναι δώρο. Και κάθε χαμόγελο, μια νίκη απέναντι στο σκοτάδι.”

Τριαντάφυλλος Βασίλης 

Προπονητής Καράτε αναγνωρισμένος από την Γενική Γραμματεία Αθλητισμού και την Παγκόσμια Ομοσπονδία Καράτε (W.K.F), Προπονητής Ειδικής Αγωγής με ειδίκευση στα παιδιά.