Παιδί μου, έχασες ή κέρδισες;

Σήμερα το πρωί καθώς περπατούσα, έτυχε να περνάω έξω από ένα μεγάλο αθλητικό χώρο στην περιοχή μου, που απέξω υπήρχαν πολλά παιδιά μαζεμένα. Είχανε προπόνηση σε διάφορα αθλήματα και ήτανε η ώρα που είχαν σχολάσει.

Καθώς περνούσα λοιπόν απέξω άκουσα την εξής έκφραση από μία μητέρα που απευθυνόταν στο παιδί της: «κέρδισες ή έχασες»; ήταν η πρώτη κουβέντα που είπε στο παιδί της καθώς το παρέλαβε από την αθλητική του δραστηριότητα.

Το παιδί την κοίταξε στα μάτια και κοντοστάθηκε.

Πέρασαν πολλές σκέψεις από το μυαλό μου εκείνη τη στιγμή, μα πάνω απ’ όλα σκέφτηκα την ψυχολογία του παιδιού.

Πως πραγματικά ένιωσε;

Πάμε λοιπόν να δούμε τα πράγματα λίγο από την αρχή.

ΓΟΝΕΙΣ:

Τα παιδιά κάνοντας μία αθλητική δραστηριότητα, όποια και αν είναι αυτή, πάντα είναι κερδισμένα.

Λαμβάνοντας την ερώτηση «κέρδισες ή έχασες», το παιδί αντιλαμβάνεται αυτόματα ότι η μητέρα μου για να την ενδιαφέρει τόσο πολύ αν κέρδισα ή αν έχασα σημαίνει ότι αν κέρδισα είμαι επιτυχημένος, αλλά αν έχασα αποτυχημένος.

Οι μηχανισμοί που αυτόματα λειτουργούν μέσα στο μυαλό του παιδιού είναι: «αξίζει να μπαίνω σ’ αυτή διαδικασία», με αποτέλεσμα σιγά-σιγά όταν αυτή η ερώτηση όταν επαναλαμβάνεται να αρχίζει το παιδί και να σκέφτεται μου αρέσει τελικά αυτό που κάνω ή όχι.

Μήπως δεν είμαι καλός;

Αυτό πάντα στην περίπτωση που το παιδί τις περισσότερες φορές «δεν κερδίζει» κατά τον γονέα.

Στην περίπτωση που το παιδί «κερδίσει» κατά τον γονέα, αντιλαμβάνεται: η μαμά και ο μπαμπάς χαίρονται πολύ όταν κερδίζω, άρα θα πρέπει να το κάνω πάλι και πάλι για να τους κάνω χαρούμενους. Θα το κάνω για αυτούς.

Αποτέλεσμα:

Το παιδί παύει να χαίρεται και να ευχαριστιέται την δραστηριότητα του. Του γίνεται αυτοσκοπός να κάνει τους γονείς του χαρούμενος και ταυτόχρονα να ακούει θετικά σχόλια.

Γίνεται ανταγωνιστικός, αλλά όχι με τον σωστό τρόπο.

Τι εννοώ:

Έχοντας το παιδί στο μυαλό του το πως θα κάνω τις γονείς μου ευτυχισμένους, θα κάνει τα πάντα για να κερδίσει.

Το τα πάντα όμως είναι ο σωστός δρόμος;

Στον υγιή ανταγωνισμό το «τα πάντα» δεν είναι σωστός δρόμος. Θα πρέπει το παιδί να μάθει να κερδίζει και ταυτόχρονα να κρατάει την ηθικότητα του, να μπορεί να μπει στη θέση του «ηττημένου» και να αντιδράσει με τρόπο τέτοιο που να μην κάνει τον αντίπαλό του να νιώσει άσχημα όταν ηττηθεί. Ταυτόχρονα η σκέψεις του παιδιού θα πρέπει να είναι: το πως θα γίνω καλύτερος από τον εαυτό μου και όχι πως θα γίνω καλύτερος από τον αντίπαλο μου.

Πρέπει ο κάθε αθλητής να ξεπερνάει τα δικά του όρια και να μάθει ότι η επιτυχία ήρθε μετά από σκληρή δουλειά την οποία κατέβαλε.